Zatrzymany kadr

Nic się nie zmieniło,
choć wskazówki w zegarze
stoją na za pięć dwunasta.
Duracell nie wytrzymał próby czasu.

Też stoję...
Może czekam aż mnie dogonisz
i powiesz, że tylko ja i na zawsze.
A może już nie wierzę
i czekam na nowy nurt,
który porwie wspomnienie.

Nic po mnie nie widać.
Ten sam wyraz twarzy.
Ten sam kształt nosa.
Nawet to samo ubranie,
choć przybrudzone rdzawym posmakiem.
Nie wiem jak go spiorę.

Tylko kurz jest w nie w porę.
Osiadł na rzęsach
i przymyka powieki,
by jeszcze nie patrzeć.