Szacunek
Nić porozumienia od słów murszeje
napięta ciężarem aury okalającej głos
Kto ściszy ton... kto ten dym rozwieje
kiedy, Ona dumna i dumny też On…
Słowo przepraszam już zdań nie zdobi
Jakby słownik pod kleksem je schował
Cisza chwilowa usta obojgu sposobi…
do bitwy kolejnej… nowej bitwy na słowa.
Wspak przez chaos kręci się emocji młyn
jednak może mu nadać dawny coś kierunek…
Więc póki złe słowa nie zmienią się w czyn
Rozjemcą waśni niech stanie się Szacunek.
Autor
5 August 2012, 17:11
a nawet jeśli słowa czynów zbroję włożą,
szacunek z pokorą je - przemogą...
11 July 2012, 08:37
Słowa mają niesamowitą moc budowania, jednoczenia jak i dzielenia, potęgowania wrogości...
Ukazałeś inne oblicze wykorzystania tej umiejętności - szacunek, który nadaje ton słowom.
10 July 2012, 16:09
piękny i mądry przekaz w wierszu Romku :) Wielki Szacunek :)))
pozdrawiam serdecznie :)))))10 July 2012, 15:33
Irku Twoja wrażliwość niczym nie trąci a raczej wyróżnia się skromnością a to zacna cecha!
Miłej reszty dnia życzę! :)
10 July 2012, 12:19
Bardzo mądre pouczające słowa w wierszu...
bez wzajemnego szacunku... z waśni-wojna domowa:)
piękny wiersz...pozdrawiam
