arytmia

nerwowe tykanie atomów
chwilami skumulowane w łomot
czas szuka ujścia z nabrzmiałych kamieni

pośród ścian
z mrocznych stron zastygłych kloców światła
okno
niczym ostatni przytułek dla duszy
świata

jak kubek gorącej kawy
swoimi ustami dotykasz moich
ożywioną częścią materii
próbującej wyłamać się z ciasnej struktury

wejrzeć
do środka jak klucz w słowo
strojący zegary