Wiersz, nie wiersz.

Napisałam sobie wiersz,
Co miał tylko jeden wers.
Choć miał dwa zdania.
Był nie do odczytania.

Ubrałam słowa w metafory nudne,
By nie były takie cudne.
Przystroiłam tylko trochę,
Niech mają se radochę.

Podzieliłam go na strofy,
Zagoniłam do roboty.
Niech nie myśli chłopiec drogi,
Że napiszę no i w nogi.

Praca była trochę trudna,
Bo wrzuciłam go do pudła.
Co to Wiersze się nazwało
I złe opinie wystawiało.

Wiele osób napisało,
Że dwie zwrotki to za mało.
Wiersz się wcale nie rymuję,
I nic na tym nie zyskuję.

Zdziwiło mnie to trochę,
Że robią taką zazdrochę.
Plecąc takie androny,
Te nieznające się matrony.

Bo to przecież nie był wiersz,
Tylko dwuzdaniowy wers.
Wstawiony drodzy moi mili,
Żebyście się tylko zasmucili.

Ah, trochę mi się zrymowało,
Więc i Wam się za to dostało.