Namaluj mnie ze słów,
bezbarwnych, zasuszonych z zielnika myśli.
By natchnąć w nie życie znów,
nim czar ich gdzieś w głowie pryśnie.

I pędzlem kreśl te słowa,
które grzęzną w zatłoczonym gardle,
Zduszone tak bezczelnie,
niech znajdą swój rys na kanwie.

A nocą zawieś obraz,
nad łożem naszej wspólnej, mistycznej ciszy.
Niech krzykiem wrzeszczą niedomalowane akty słów,
a może ktoś z nas znów je usłyszy?