tatuaże
nakarmią cię piersią bez mleka
nadadzą ci imię bez nazwy
nakażą kochać lecz nie człowieka
nienawiść zaszczepią w imię prawdy
gdy ockniesz się w konwulsjach dnia
rozgości się w tobie bezsenna noc
i znikniesz tak cicho jak więdnie kwiat
w obłędzie co zamraża wzrok
pokryją cię tatuażem słów
zamkną usta i zasłonią uszy
lecz w tej właśnie ciszy stanie się cud
gdy ciało dojrzeje do duszy
7 February 2011, 07:52
lecz w tej właśnie ciszy stanie się cud
gdy ciało dojrzeje do duszy
i przestraszony uczuciem, zobaczy lud,
jak słowo ciałem, w świat ruszy...;-)
9 January 2011, 19:31
Bardzo się z tego cieszę, to niezwykłe być inspiracją ;))
Uściski :)9 January 2011, 19:25
Dokładnie, Kasiu...
Dziękuję ślicznie i pozdrawiam równie ciepło, miłego wieczorku :)9 January 2011, 17:09
Czasem człowiek musi stracić wszystko, by odnaleźć siebie... musi pozbyć się złudzeń, by pokochać...
Może nie czasem, może zawsze...Dziękuję Wam Kochani za opinie, za zatrzymanie się nad tymi słowami, za chwilę refleksji...
Pozdrawiam Was wyjątkowo ciepło i serdecznie :-)
9 January 2011, 16:19
Bolesny opis żądlących ramion świata pozbawionego człowieczeństwa... Jednak nawet najbardziej jadowite szpony nie są w stanie zabić człowieka w człowieku...
Pozdrawiam...
9 January 2011, 09:45
podpisuję sie pod wypowiedzią Magdy.
pozdrawiam a wiersz zabieram:))
miłego:)
9 January 2011, 09:39
Nisamowity obraz rozdarcia człowieka, który choć stworzony do miłości, karmiony jest nienawiścią. A mimo to, jest dla nas nadzieja, tak pięknie zaklęta w dwóch ostatnich wersach:
"...lecz w tej właśnie ciszy stanie się cud
gdy ciało dojrzeje do duszy"Chyba nie muszę dodawać, że jestem zachwycona;)
Pozdrawiam Marie, miłej niedzieli:)