raczej nie o życiu, bo wietrzę z niego pokój

[najpierw był prolog, a potem zaczęło mi się skracać]

świat nie stał się inny
tylko wyobcował mnie z ciebie
nas tak samo zdobionych
pochował pośród mas

poukładał geny w rozrzutność
nakręcił w popędy
narcyzmom nadał ponętny kształt
wmawiając, że tak też może wyglądać moja twarz

ciepłe usta we frazesy poszerzył
- więc wydaje się, iż żałobna purpura też jest dopełnieniem dla warg

nie wierzę we własną świętość
gdy mi na ołtarze wyniosą
trochę dziewic i resztę z drugiej ręki
zdejmij ten obrus i krzyżem nie zasłaniaj moich prawd
mam prawo do woli, a nawet jeżeli czasem mnie zaboli
będę wiedział, że przez chwilę byłem coś wart

powiedziałem, że odtąd już nie mam czasu
by nie mieć nic do powiedzenia
wystarczy pięknych słów, cnót i majestatu strat
nadawania sensu różowym celebracjom niebytu
białych wesel i pociemniałych styp godzących dorobek naszych lat

i jeden dzień, rok w rok
tworzy płochą radość pośród kolorowych balonów
ładnie to wygląda, nawlec kawałek gumy na powietrze i nie dać spaść
pośród jaskrawych kolorów zawiesić spojrzenie wystrojone

trochę tak jakbym miał próbować w coś uchwycić mój czas
co rok szanować przemijanie i zawracaniom znowu oszczędzić kolejnych lat

połapałem się
że nie za dłonie
że nie rozsądek a wola
więc dbam o swoją słabość, co we mnie przypomina, że nie muszę mieć niczego, by docenić wartość strat
że można pokazać pustą przestrzeń i znaleźć w niej odrobinę więcej z człowieka

obym nie musiał uczyć się na cudzych błędach
i był przytomny zanim ktoś spróbuje za mnie wstać

tu nieco niżej
nawet kamień na kamieniu
ma piękniejszy od pomników kształt