obdarty ze złudzeń

nadal chowam sobie kolejne osobowości i postacie
mówię sobie że się zmienię ale to kłamstwa bracie
to zabrnęło za daleko nie wiem jak z tym skończyć
za każdym razem ból pozbawia mnie siły by walczyć

czuję że rozpadam się jak cieńka warstwa szkła
a przyznanie się do winy nie umniejsza zła
gubię się na spacerze po własnych myślach
chciałbym żeby nastąpił już dla mnie krach

nie wiem co jeszcze trzyma mnie w całości
chyba tylko przyzwyczajenie mięśni do kości
nie ma we mnie już nic wartościowego
przez całe życie nigdy nic własnego

rozpadam się tracąc sens istnienia i nadzieję na zmiany
coraz bardziej zaczynam wierzyć że los jest przypisany
następnym razem nie pozbieram się z okruchów osobowości
rozsypane puzzle życia już nigdy nie utworzą jedności