Piękno i miłość...

Nad stawem pokrytym dywanem lilii przechodziła miłość.
Ubrana w zwiewną w kwiaty sukienkę tak jak nimfa wodna.
Włosy ciemne, długie prawie do samej talii na buzi niewinność.
A ciało jędrne, delikatne jak aksamit, niebiańsko dorodne.
Nie dla mnie ty…pomyślałem, lecz dyskretnie jej w oczy spojrzałem.
Odwzajemniła spojrzenie…tak trochę niby od niechcenia…
Poprawiając rozwiane włosy wiatrem, zatrzepotała rzęsami.
I zalotnie, tanecznie odwróciła się i odeszła ścieżką między liliami.
Tej nocy spać nie mogłem rozmyślając o spotkanym aniele.
O spojrzeniu, jakiego było mi dane doświadczyć.
To była jakby dusz głęboka, tajemna rozmowa.
Tak bardzo zapragnąłem jeszcze raz jej buzię i jej oczy zobaczyć.
Nazajutrz z nadzieją ponownego widzenia udałem się nad staw modry.
Padał deszcz, więc nikłe miałem nadzieję jej widzenia.
I gdy już chciałem wracać mignęło coś w oddali w szuwarach.
Przybliżyłem się nieco prowadzony ciekawością, by sprawdzić czy to ta postać.
To nie była ona, a tęcza wschodząca na niebie po ulewnym deszczu.
Zapatrzyłem się w to piękne, niebiańskie zjawisko chłonąc magię barw i cieni.
I zapachów kwiatów wydobywających się z ich wnętrza.
Lecz to nie kwiaty pachniały, a miłość, która tak jak ja przyszła podziwiać piękno
I w pięknie odnaleźć swoje wczorajsze szczęście.