Déjà vu – modus vivendi
na wzgórzu nędzy - wielkim
wiatr wygrywał na skrzypcach nieba
...
świt naturą każdego poranka
najmocniejszym głosem obnaża
ryt zewnętrzny głębi dobrej nowiny
ofiarując postne kromki dziejów
układa na piersi każdego życia
rozpala iskry potęgi serc i leczy
pochylone głowy oczu uwielbieniem zniża
umiejące wzrokiem wznieść się najwyżej
z upodobaniem mówiąc gdzie miłość słów
otwarcie... sobą tonie w niezłomnej wierze
w dolinie przestrogi - fałszywych dróg
złote klamki łgają obcymi głosy
erygują afekty rozwianych rymów
pychy... winowajców słabszych
mową zachwytu srebrników - dobywają głosu
o godzino straszna czemuś ty ostatnia
w miejsce deszczy - śmiech odblasków
plaże życzeń wygrzewające smutki zmyśleń
rozszlochane kochaniem obelg bezradności
próżnej rozłąki - która świadczy przeciw
na wzgórzu stanął wielkim
wiatr... kroplami wygrywał na skrzypcach nieba
poruszył strzępy falujących nitek
rozdartej zasłony milczenia
