Horyzont

Na płaskiej tafli skojarzeń,
Pozbawionej myśli i głębi,
Stoi niemy, jak zawsze,
- władczy horyzont zdarzeń, co pragnie,
Stwarzać i gnębić.

Już rozwija obłudnie sieć mroczną,
Sącząc jad bezwonny lecz słodki,
By zatruć umysły treścią prawdziwie gorzką,
I poznać świata początki.

Tak wgryza się w ciało istnienia,
Wątpliwość pochopnie zasiana,
By nie było już więcej,
Ni czasów, ni przestrzeni,
A trwała nicości przemiana!

W nicości wszak oczyszczenie,
W niej wątpliwość jest źrenicy mgnieniem,
Tylko tak umysł czysty znajdzie swe ukojenie,
A myśl już nie będzie cierpieniem.

Wyznajemy więc wszyscy płasko i równo,
Otwarcie nasz kult nicości!
On nas spaja i czyni istotą jakże rozumną!
I chroni przed skazą mądrości.

Dzięki niemu stwarzamy, gnębimy,
Wszelkie świata nierówności,
W końcu i sam horyzont,
- w nasz kult przemienimy,
Tak zakończy się dzieło nicości.