błękit drugi

myśli tak nieuchwytne
że niczym/ pustką się zdają
nakładają się na siebie warstwami
jak aura za oknem
co spoglądam inną porę roku widzę…

nie wiem ile ich już przewertowało się
śnieg/deszcz/słońce/szarość/śnieg…
mewy tylko je przenikają/ nićmi łączą
nie wiem czy minęła godzina, cztery…
czy rok… śnieg/szarość/deszcz…

znowu przyszedł na moment
nie przywitał się
do kieszeni zgarnął moją wiadomość
znikając skinął tylko mewom
by nie przestawały latać i… ubłękitnił niebo…