Warkocz z dwóch nici

Może zaplotły Cię chmur grząskie kłęby
Gasząc gwieździstych źrenic blask…
A może słów niezręcznych błędy
Pułapek drobnych wzniosły trzask?
Albo ponura czerń milczącej nocy,
Jak brudnej oliwy wścibskie plamy,
Okryła lęku i bezradności kocem
Pamięć, co wciąż nie przestała ranić?
Nie wiem, kochana moja dziewczyno,
Stoję w pytaniach jak w górskim potoku,
Co lodem ostrych strug nogi mi owija,
Jak tylko spinam się do skoku.
Jednak to wszystko luster pył i kurz,
Nieistotne drżenie wątłego świata.
Zdejmuję delikatnie łzę z Twoich rzęs już,
Bo każda z nich to zbyt wielka strata.
Jestem w Ciebie miłością wpleciony,
Ciepłą i troskliwą mijanych dni zbroją.
Choćby cały świat spłonął zdradzony,
Pamiętaj, że jestem Twój, bo Ty jesteś moją.

Quid Quidem