niby tak

Życie potrafi zabrać to ostatnie nic. Zmiażdżyć oddech, czucie, rozerwać i porzucić strzępy.
Zastanawiam się, czy można samego siebie wskrzesić. Hm

Ciekawy wiersz. Mój klimat.

A to bardzo jestem rad, poproszę o więcej :)

lubię (...) odkrywać
brać kawałek po kawałku
wiązać nicią zrozumienia...:)

kiedy wszystkie dale świata
spływają jednym światłem ku nam
lubię...:)

......a co sobie będę żałować...:):):)

;))

oooo...nawet nie " kawałek po kawałku "...od razu hurtem..hehe..;))

Norbi, jeno nie proś o jeszcze..;))

...Norbercie...odkryłam Cię...przypadkiem...:)

dziękuję wam i pozdrawiam serdecznie...:)

Czasem niby tak się czuję w moim świecie. Częściej niż czasem. Brawa za wiersz.

Jak zawsze - dajesz dobry temat do rozmyślań :)

Tyle jest w nas samotności, na ile sami pozwolimy. A szczęście nie sprzyja ludziom zagubionym, z wewnętrznym rozdarciem. Świetny wiersz.

"Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności, w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia [...]".

Tak jak piszesz w myśli Aniu, "samotność otwiera rozdziały rozpaczy", ale to rozpacz
również tworzy tę samotność.

Piękny wiersz.

http://www.youtube.com/watch?v=vmzU175seAA