Wspomnienie
Mówią , że jestem
głucha i niema
tak dziwnie
zawieszona w nicości
brodząc boso rosą
szamocząc się
nad martwym
uśmiechem
człeka ,
który zna milczący
śpiew drzew .
Usta jego samotne
kładą krople
życia .
Prawie nikt nie wie ,
że cisza
prowadzi rozmowę
z duszą z kłóconą
a ja igram wciąż
przed dnia początkiem ,
który zapala
oczy rozmarzone
szaleńczym uczuciem
tu brak miejsca
dla tej
co po nocy się błąka
w rojach gwiazd
pośród marzeń
gdzie z czasem
i tak jest za ciasno.
Blade gwiazdy już gasną
odszedł sen
by móc odnaleźć
ciszy świat wspomnień.
Autor
27 March 2012, 09:02
:)) hmm też się dziwie czytając was co piszecie , ale dziękuje bardzo.Pozdrawiam ciepło. Miłego dnia :))
26 March 2012, 20:12
Szczerze mówiąc nie znoszę wierszy w formie tzw. "paragonu". Razi mnie ich wygląd. Ale ten przeczytałem z przyjemnością. Jak widać można nadać wierszowi ton, wyrazistość, hmm...duszę...trzeba tylko potrafić...trzeba tylko mieć talent...
Delikatnie a zarazem wyraziście...niewielu potrafi tak pisać...
Naprawdę sam dziwię się temu co piszę w tym komentarzu. Rzadko mi się zdarza...
Brawo.
Pozdrawiam ciepło:)
26 March 2012, 16:05
A Ty sobie..." wrzucaj" co chcesz....byle było tak piękne jak...to "Wspomnienie"...:):):)
Piękne buziaki dla Was :):):)