67 Dni
Moje żagle pozrywał wiatr złych pokus,
kiedyś tak pełnych radości i szczęścia.
Jestem daleko, dryfuje wśród twarzy dusz
smutnych i innych.
Choć tak daleko, lecz blisko myślami,
budzę się z Tobą, by żyć.
Twoje ciepło, Twoje myśli, Twoja wiara i pamięć,
rozgrzewa moje serce za dnia.
Płynę powoli, by znów się urodzić,
w życiu choć krótkim nie być przeciętnym,
i w swej miłości do Ciebie trwać.
Kiedyś powieje wiatr wspólnych marzeń,
przybliży znów do siebie nas.
Noc głucha nadchodzi, zatapiam się w myślach, zatapiam się w Tobie.
Jesteś blisko, mam Cię w sobie, mam Cię w sercu,
które dla Ciebie urodzi się jeszcze raz.
Wrócę...
Dla Ciebie.
3 March 2011, 21:56
Już nie mam za kim tęsknić. To jak powiedzieć "out" samemu sobie z kimś obok z własnej przyczyny lecz nie do końca ;
)
Chwile pełne radości, to naprawdę chwile Liso... ;)3 March 2011, 05:17
Obyś Michale chwil tęsknoty miał jak najmniej ... choć jeśli owocują One takimi strofami- to nie wiem czy Ci tego życzyć :) Ach ... mały egoista siedzi w każdym z nas...:) Żartuję... z niecierpliwością czekać będę na wiersz który "wydusisz" z siebie w chwili pełnej radości... :)
2 March 2011, 20:42
To jedyny wiersz, który "wydusiłem" z siebie w chwilach tęsknoty.
Dziękuję Liso.2 March 2011, 03:40
Wiersz pełen uczuć... pełen tęsknoty... nuta nostalgii ... przeczytałam go kilka razy... z każdym kolejnym odkrywałam w nim coś nowego... innego...
niezwykły...
Duży plus...