***
mój przyjaciel z dzieciństwa
i jego młodsza siostra
on pucołowaty radosny
z uniesieniem na życzliwej twarzy
wymawia moje imię chwyta za ramię
na jego policzki wzbiera rumieniec
ona - mała dziewczynka z wadą wymowy
rozbujana na huśtawce
odpycha się klapkami od ziemi
ciepły wietrzyk chwyta w locie jej chichot
ozdabia nim balkony jak wiszące ogrody
przychodzi ich ojciec
spokojny opanowany
mówi że czas wracać
śmieje się dobrodusznie
niedługo potem
w awanturze domowej
przebije matkę nożem
i wyskoczy z trzeciego piętra
spadnie pod moje okno
a moi przyjaciele odejdą
nikt z nas o śmierci
wtedy jeszcze nie rozmawiał
27 April 2019, 17:03
I to jest właśnie tchnienie tej prawdziwości, którą spotkać w tym miejscu coraz trudniej.
Szczęście, mamy jeszcze Twoje wiersze.
Warto wracać do Twoich tekstów. Warto się w nie wsłuchać.
Ave bracie! :)
26 April 2019, 10:50
Pięknie opowiedziana dramatyczna historia rodzinna i koleżeńska, raczej pytająca, choć chyba bez nadziei na zwrot akcji całej ludzkości w kierunku spokojnego szczęścia z dużą dozą często podawanej rozkoszy,
