W parku

Moi kochani, to wiedzieć trzeba,
Przychodzi czas na parkowe drzewa.

Schodzą się na jesienne szumienie,
Na to masowe liści gubienie.

Malarz przypadkiem tam zawędrował,
Liściom kolorów nie pożałował.

Twarde serca pod korą kołaczą,
Strugami deszczu gałęzie płaczą.

Nocami cicho konary jęczą,
Bo nagim jest zimno i tak smęcą.

Przytulić – nie przyjdzie nam do głowy,
Zanim je śnieg okryje puchowy.