Minęło tyle czasu, tyle przeróżnych dni.
A myślałam, że nie przeżyję nawet jednego.
Tak wiele rozmów i kolorowych tabletek.
Mówili –będzie lepiej.

Nie wiedziałam, że kiedyś TO zastąpi mi Ciebie,
że będzie musiało wystarczyć,
że nie pozwoli sercu przestać bić.
Szklanka wody uwalnia we mnie chemie,
głosy innych rozchodzące się po mojej głowie.

Tak, wiem… Dobre intencje.
Ale wszystko jest jałowe, bez smaku i wyrazu.
Cokolwiek zaczynam pozostaje niedokończone.
Sen wypełniony ciemnością najlepszym przyjacielem.
Uwierzysz? Ja nie przypuszczałam.

Budowaliśmy nasze życie na piasku.
Ja z wiecznie zamkniętymi oczami,
nie dostrzegłam tej fali, która zmyła mój azyl.
I zabrała wszystko.
Pozostał piasek…

Co do wiary – odeszła razem z Tobą.
Teraz stoję obok zamiast być w sobie,
odliczam dni nie znając daty końcowej.