Kwiaty o świcie

Minął wiek, albo tydzień,
Od miejsca, gdzie tonął człowiek.
Do końca walczył z śmiercią zaciekłą .
Siecią udało się go wyłowić.

Radość staje naprzeciw krzywdzie,
Źródło wbrew wodzie słonej.
Świat pusty jest jak piekło.
Chowam się w tamten spod powiek.

Trzymam tam góry, fale nad morzem,
Babie lato zakurzonych dróg,
Południe bijące z kościelnej wieży,
I Twój śmiech.

Mogło być gorzej.
Rano marznący kąsać deszcz mógł.
Mogłem to życie bez Ciebie przeżyć.
O tyle gorsze od tego, co jest.

Jestem więc tutaj, teraz i dziś.
Pogłębił bruzdy lemiesz, czasu pług.
Ostatni zagon zamierzył.
Granicę oznaczył czekający szept.

Szkoda, że nie możesz przyjść.
Pogubiłem połowę naszych słów,
Kiedy zrzucono mnie z wieży.
Poranny bukiet słońca dla ciebie schnie.

Quid Quidem