Uśmiechy

Mimika ust, brak słów i prócz oczu
Wszystko się kłania.
Serce bez ubrania,
Zamglone sny każdej nocy.

Listopadowy wiatr kroczy przez świat,
Sypiąc iskrami ognisk z liści.
Na pewno jutro się przyśni
Zziębnięty wspomnieniem kwiat.

W otwartych dłoniach nic już nie płonie,
Ot, łyżkę utrzymać choć trzeba.
Nie ma się o co gniewać,
Wystarczy ptaki liczyć na futonie.

Czas żwirem chrzęści pod butami,
W tańcu zapomnianych kroków,
Lub stuknie rzucony z boku
Co większy kamień.

Siedzących na ławce poderwą latawce
Na linkach z jedwabnych nici.
W bezlistnym parku głos już nie krzyczy,
Z pluskiem utonął w cienistej sadzawce.

Wtuleni na glebie, obłoki na niebie.
Imiona wytarte jak krople nic nie warte.
Karty z dzienniczka wydarte
W niepotrzebnym gniewie.
Wygodny karcer
Z rąk wytrąca lance,
A uśmiech dziękuje za Ciebie
Płomykiem tlącym się ledwie.

Quid Quidem