Miłosne perły słów wypuściłam tak sobie.
Na wiatr.

Pastwa losu legła w zachwycie, rzucona.

Nogi, zdeptały ją beznamiętnie tupiąc
złowrogo.

Wyszła moc słów z ukrycia i stała się prawdą osobistej charyzmy, stałości, lojalności, przede wszystkim sobie.

Podwójna wrażliwość dojrzewa skrycie, zakochana w darze unikatowości, światem wewnętrznym zdumiewa oraz spokojem,,,

a ostrze brzytwy słów, tnie,,, ciszę obojętności.