miłość zawieszona między nami
prawie dotyka nas opuszkami
prawie pamiętamy o zapomnianym
o drżeniu warg,
o słowach wpół przerwanych
przez wiatr

złość zawieszona w naszych sercach
za to wahanie, za nieoddanie
za niezakołysanie na poduszce szczęścia

uciekliśmy przed szybszym kołataniem serca
rzuciliśmy się w dwie różne strony
aby dalej, by się nie sparzyć
teraz zamarzamy
bez siebie nawzajem
bez ognia serc
i niepokoju dusz

bezszelestnie obumieramy w ciasnym zakamarku mieszkań