Miłość buchająca życiem

Miłość buchająca życiem

Błądzisz ustami pieszcząc
Z zamkniętymi oczami
Nie winna pieszczota a ile w niej czułości
Jak dużo pragnień
Głodna miłości takiej zwykłej
Pachnącej spacerem pośród alei pełnych złotych liści
W bez czasie moich ramion
Jesteś mną a ja tobą
Piszę ciebie sobą
Z pragnień namalowaną na płótnie życia
Kocham błękitem
Kolorami jesienni
Całuję z radością na ulicy
Nie wstydząc się wybuchu zwykłych chwil
Prostych gestów
Oddajesz mi tęczę
Spojrzeniem tak drogim sercu
Liście spadają do stóp
Natura odchodzi w sen
A nasza miłość niezmęczona
Wciąż bucha życiem
Co dnia na nowo

Władysław Andrzej Bobrzycki