Mgła spowiła mleczny ranek
jakby chciała ukryć wianek
gorącego lata
w pajęczynie gubiąc łezki
rozpostarła swe perełki
nad stanem skupienia
a gdy słoneczko wyjrzało
w jej objęciu zatrzymało
ulotne wspomnienie
roztargnione znikające
płynny warkocz splatające
lazurem sklepienia
na bezchmurnym nagim niebie
odsłaniając lustra pełnię
nad brzegiem ruczaju