Au fond de nous
mgła po ogrodach się włóczy
w krople rosy spływa nie-rozkwitłych cierni
i dom w tedy jest pełen
zupełnie innej ciszy
gdy rój iskier na niebie - jak motyle bólu
co trzepoczą się we mnie
swoich skrzydeł wachlarzem
lecz po tym życiu miała nas zbudzić
światłość przedwieczna
bo była - zanim cokolwiek się stało
i wiatr
który nas owiewał muzyką
jak w ostatnim dzwonku na podniesienie
poderwie się jeszcze
rozkołysze serce
a noc - mroczny tragarz
na zawsze zdejmie swe cienie
z drzew w naszym Raju
24 August 2021, 08:08
Ten rój iskier i motyle bólu jeszcze wirują mi w głowie, i ta cisza po dzwonkach najmilsza...
Przypomina mi się zdanie, które Padre Pio wypowiedział kiedyś podczas spotkania z Padre Dolindo, moim Padre Dolindo:
"W Twoich oczach jest niebo..."
To samo mówię dziś Tobie!
23 August 2021, 17:21
Zgubienie się celowo, to nie to samo, co odchodzenie :)
Dziękuję Ci za śliczny wpis.I również tym Wszystkim, którzy ten wiersz docenili, gwiazdkami upięli jak złotymi orderami, i w dodatku jeszcze nie mają nielota dosyć: przyprawiacie mnie o skrzydła!!! Merci beaucoup! :)
23 August 2021, 16:02
https://youtu.be/uD7NUS9vdmc piękny wiersz! " Na rozstaju serca we mgle utkanej z marzeń stoi dom, nikt tam już nie zagląda ,nie przystanie na chwilę.A mnie zawsze będzie tu czegoś brak,może tych słów ,których już nie powiesz, a może wierszy którym pozwoliłeś odejść."Pozdrawiam 🌻
od Adnachiel i OGRODY-MARZEŃ
