Maziowata szara eminencja

Maziowata szarość, nicość przenika moją dusze
Jakby chciała odebrać kolory mej duszy
Zalać mój błękit duszy swą szarością
Zniewolić ją swą nicością
Próbuje walczyć z tą powodzią duszy
Czasem udaje się, ale są takie chwile
Kiedy nie nadążam splecionymi dłońmi wylewać szarość
Wówczas pozwalam zalać się szarości tak do końca
Po same czubki i końce mej duszy
Zadowolona szarość wypełnia mnie po same brzegi
Ale jej nadmiar, jej zachłanność w najcieńszym, najczulszym punkcie
Mej duszy swoim pazurem zachłanności rozdziera mnie
Tym samym tworząc szczelinę swej destrukcji
Przez którą wyleje się cała
Uwalniając mą duszę od swej maziowatej, zimnej szarości
I znów błękit mej duszy nabiera kolorów intensywności, kolorów życia.