Najwyższy czas

Małe kałuże odbijające lustro Nieba
rozczochrane myśli dzieci
z soczystą trawą we włosach
zwiedzanie życia
powoli
bez pośpiechu
jakby świat był wciąż niedokończony

Wciąż szukamy konwalii
wiecznych uniesień i siły
prezentów od Aniołów Niekończących Się Wiosen
chcemy zatrzymać czas
cofnąć kroki
fruniemy za tym
co się nie odstanie

A po drugiej strony duszy
samotne perły łez
wypełnione księżycem
niespełnione

Boimy się przeminąć
bez ciepłego śladu
muśnięcia palców
że nie zostanie po nas żadna gwiazda

A Najwyższy Czas
pokochać Kwiaciarkę Codzienności
rozsypującą płatki
małych błogosławieństw
obudzić słoneczniki na parapecie
z zastygłych tęsknot i wypalonych pragnień

Oto cała alchemia szczęścia
tajemna