"Stracona"

Łzy we krwi brodziły,
Gdy smutek zbierał swe żniwo.
Myśli znów powróciły,
Pękło serc ludzkich spoiwo.

Ucieka w słów niespójności,
Ucieka przed utraconym,
Żądny nie ma litości,
Chce czuć się niezwyciężonym.

I w rękach spoczywa bezsilnie,
Traci śmiertelnego ducha,
Szuka ratunku niewinnie,
Ona - niezbędna, lecz krucha.

I nie łapie już oddechu,
Oczu też nie otwiera...
Zabiłeś nadzieję człowieku!
A ta ostatnia umiera.