Pęknięte naczynia

Ludzie jak wierzby płaczące,
oczywiści w swych rozterkach
lecz skryci.
Umysły krępowane i rozciągane
na wsze strony,
milczą cierpiące niby mnisi.
Nie chcą kolejnych jarzm na ramiona,
boją się opomnieć
wobec czegoś wyższego,
walczący do końca
choć wielokroć spisywani na straty - dzieci celu wielkiego.