Lecę...
Lecę do ciebie
Tyś w otchłań zaklęty
Choć jest jak nam jak w niebie
To czas nasz przeklęty
Lecę na skrzydłach
Miłości szalonej
Wiem, że mnie czekasz
W uliczce zamglonej
Lecę wśród nocy
Błyskawic i grzmotów
Gdy już dolecę
Chcę, żebyś był gotów
Lecę na oślep
Nad lasem i rzeką
Wiem, że do ciebie
Już nie jest daleko
Lecę do ciebie
Nieważne godziny
Niech czas sobie płynie
My się nie biedzimy
Lecę i lecę
Za chwilę przybędę
Usiądę na troszkę
Przy tobie pobędę
***
A potem polecę
Na powrót do domu
Przycupnę w kąciku
Załkam po kryjomu
A później polecę
Do domu z powrotem
Chcę być twoim szczęściem
A jestem kłopotem.
Zapomnę latanie
Osiądę gdzieś stale
Choć znałam cię chwilkę
To lepiej niż wcale
/Joanna/
Autor
11 August 2010, 23:46
Jacku, ciekawe spostrzeżenie. Czy można być romantycznym i rozsądnym jednocześnie? Jane Austen napisała przecież w 1811 r. powieść pt. "Rozważna i romantyczna", czytamy w niej, że romantyzm i rozsądek powinne się uzupełniać... Dziękuję za przychylność.
Gejszo, dziękuję. Masz rację; w życiu liczą się chwile. Tobie też życzę najwięcej tych pięknych.
Marko i Tobie składam podziękowania.
Pozdrawiam Wszystkich razem i Każdego z osobna.
11 August 2010, 16:12
Bardzo melodyjne, to jak szum motylich skrzydeł.
pozdrawiam cieplutko i ...
Gratulacje, no i plusy
Marka