Noc na szlaku

Łatwo się ubrudzić
W wędrówce przez góry,
Wśród ludzi,
Kiedy szlak błotem bury.
Wtedy mnie obmyjesz
Pieszczotą,
Całując w szyję
Z ochotą.
Niebo kałuż nie nuży,
Gdy aksamit dłoni
Zanurzę,
A włosów złoto zapłonie
Milczeniem,
Jak srebrzyste
Księżyca cienie.
Chwila tak oczywista
Ukryta pod bolesnym znamieniem.
Twarz twarzy uchyla
Kwiat dla skrzydeł motyla.
Na koniec,
Kiedy zmysły tracą wątek,
Po plamach słońca gonię
Oddechu snów początek.
Błękitu nocne ciało
Szeptem
Blask słońcu oddało,
Bo z Tobą jestem.
Świat żywy pięknem,
Choć bolesny chrzest snem.

Quid Quidem