Muzyk

łakomym wzrokiem
wpatrywał się
zalotem do gwiazd
nad niebem
tylko słuchem
się szczyci
gdy
zza szyby
wysłuchawszy dźwięku
ulicznego folkloru
marzył o grze
na pewnej sali
gdzie tłum
aplauz rozdaje
wdzięcznie

ręce blisko ułożone
przy sobie
palcami ocierając o siebie
do rytmu jazzowej kapeli
- oj co to był za widok -
wspomina matka
naszego muzykanta

ciało jakby w transie
wnet dłonie
od góry do dołu
rozłożone
wewnętrzną stroną
do tłumu
powolnie
opadały

zatrzymał się
teraz
świat cały
cisza
przed wami
tylko On
jego pianino
i stary nawyk

dotyka klawiszy
nic nie widzą
słyszy
czuję tempo
dyszą

to nie cztery pory roku
Vivaldiego
tylko talent
niewidomego chłopca
zaczarował ludzkie wnętrza