Kres

Kwiecie mój
ty umierasz
dusi, zadusza Cię
ta jałowa ziemia
bez życiodajnego
deszczu, słońca
cienia

i tylko dotykam
Cię mymi opuszkami
a twoje kolory bledną
ogarnia mnie lęk gdy być
przestaniesz

i ciemność wtopi
się w mą duszę
stanie otworem droga
ku wieczności

wysilać będziemy
swe oczy
by przebić mrok
nieskończoności

jedynie tylko Ty
na nowo powstaniesz
z ziarna ostatku wykiełkujesz

wystawiając dla mnie
pośmiertną klepsydrę

że żył, tworzył
zaduszał swą
jałową duszą