księżyc przesącza się przez kapelusze kobiet
całuje im usta jak rozgryziona pomarańcza
spływa do obojczyków obmywa piersi

pojedynczą kroplę biorą na palec
przykładają go do warg mężczyznom
a ci milczą w szekspirowskiej pauzie
malują portrety topią je w rzece

przesuwają dłonią po kręgosłupie nocy

jej wygięty grzbiet jest srebrzystą łuną
Beethovena słonecznikami
van Gogha
kostkami baletnicy zanurzonymi
jak szyja Ofelii
w łabędzim jeziorze