Matka

księżyc oświetlał postać
niezwykłą
jak nie z tej ziemi

piękną zniewalającą!
zabrało dech
z mojej piersi

spojrzała mądrze
wiatr szepną cicho
nie uwierzyłam

to była ona!
matka tej ziemi
Natura we własne osobie

krzyknęło serce
pani się uśmiechnęła
harmonia biła z jej ciała

czułam jak kocha
mnie
cały świat
jak serce w duszę mą wkłada

i zobaczyłam
ach!jakiż ból
gdy matkę dziecko odpycha

wtem pani znikła...
jak gdyby płomień?

wiatr zawył smutno
zgasł księżyc

zatęskniłam ja za tą panią
matkę z bólu zrodzoną...