Tak się nie powinno pisać

Księżyc oświetla jej smutne oczy,
sądziła, że życie ją już nigdy nie zaskoczy
zabrakło nadziei na uśmiech na twarzy,
dotyk miłości już jej nie parzył.

Przegrała marzenia, spłonął jej ląd,
nie ma już dokąd iść
i patrzy martwo w głuchą toń,
gdy w oddali słychać już głos.

Przyjaciel z odsieczą idzie podać swą dłoń.