Kreska na horyzoncie

Kreska na horyzoncie
wydawała się wskazywać
-porę słońca
ponad nią już tylko
ciemne sklepienie
otaczało babie lato
jesiennym spojrzeniem
łąki skąpane w mleku
budziły kruchość
-przesmyku- wplecionego
w proces przemijania
pomiędzy wyborem
wieczności -a jego
błagalnym oddaniem

Dywan z liści pod stopami
-szeleścił- chciałoby się
na nim uklęknąć-albo
położyć się n a jego splocie
równomiernie utkanym
z różnobarwnej pory roku
choćby tylko po to
aby szarość listopada
zamienić kolorytem oddania
w zapach lata -w błogi spokój