tym razem minęło mnie jakoś bardziej

kolejna noc wymazuje portrety
które ujmowaliśmy kiedyś
jednym letnim spojrzeniem

i tęskno za snem
w którym patrzyło się w zarysowane twarze
co w kącie oka rozpychały się po źrenice
- w bezsenność

zapomniany kontur człowieka
w którym cień gdzieś prześwituje przez palce
jak przez stłuczoną szybę zza której chętnie wyjrzałbym
popatrzeć jak mi tęskno było wtedy pomachać na pożegnanie

które to już okiennice
pozamykane przed światem
bo coś wypadło ze zmęczonych zawiasów

i trudno patrzeć wieczorem
jak w latarniach cichnie ostatnie światło

czułe beztroską potknięcia
rozrzucono gdzieś wraz z wiatrem
i brak drogi w której można by siebie pominąć

stopa w stopę
parzyć pod nogi
życie o niebo skracać
i nie sięgać gwiazd
- wciąż bawić się z nimi w ciemno

ale jest sucho
mniej wciska się bardziej
umiera tu śmierć
a sen wygląda choć odrobinę

jaśniej