ostatnie

kim jesteś ty

co sny barwisz aromatem ciszy
i jednym tchem
zamykasz powieki od środka
chodzisz
ze smutkiem w oczach
a kroków twych nikt
nie usłyszy
jak trzask brzmi imię twoje
jak litości zwrotka
łzami wypełniasz cisza
niepojętych krzyków
chowasz pod ziemią skarby
z drzwiami do wieczności
czynności twe dalekie
pełne są nawyków
ludzkiej niezrozumiałej
tak zwykłej miłości
ubrana w żal sędziwy
o twarzy bezmyślnej
zataczasz łez miliony w niemocy skąpane
gubisz za sobą zmysły
bez żadnych przemyśleń
biorąc jedynie to
co w w dzierżawę dane