,,Wiedźmin i wróżka".

Kiedy wiedźmin spotkał wróżkę.
przepowiedni padły słowa.
- Czas byś ruszył na skraj świata,
Tam powita Cię przygoda.
Chwyć żelazny, długi kostur.
załóż ciężkie, srebrne buty.
Sprawdzaj każdy skrawek ziemi
byś nie ujrzał żalu, smuty.
A gdy zedrą się chodaki,
I wędrówki czas przeminie.
Od powiewu wyschną oczy.
Żadna łza z nich nie popłynie.
Gdy odnajdziesz kres swej drogi,
Spotkasz swoje przeznaczenie.
Znajdziesz coś, czego tak szukasz.
I co kochasz tak szalenie.
Więc wyruszył wiedźmin w drogę.
Minął ogień, wodę, lasy.
Wziął jedynie miecz ze srebra.
na niepewne, ciężkie czasy.
Broń to lekka, ale pewna.
w klindze są ukryte glify.
Stal wykuta w Mahakamie.
Gdzie najlepsze robią szlify.
Wiedźmin dobrze się zachował.
Kiedy złamał dane słowa.
Bo ta wróżka wiedźmą była.
Pełna zła i dwulicowa.