Kiedy ziemia zakwita płomieniem

Kiedy ziemia zakwita płomieniem
wtedy niebo w purpurze umiera
zapomnieniem migoczą marzenia
mgła oplata szare buki ramieniem

Obojętnie opadając na kobierzec
rude igły przylegają do modrzewi
żółte plamki wiotkiej brzozy
przygaszoną zieleń przeplatają

Wiatr wygina pamięcią pokoleń
krzyż samotnik butwiej przy drodze
ktoś powiedział że jesień może być piękna
w odpowiedzi piórkami trzepotały łabędzie

Skrzypiał czas pomrukując w kapliczce
chwilą ciszy zapłonęły wszystkie myśli

N a przegubie refleksji w wąwozie
smukłe drzewa dotykały korony brzozy
rzędem mogił okrywała wieczność
przygarbione zakurzone alejki