prośba
kiedy w chłodnym spojrzeniu
stopnieje wspomnień szron
nie przychodź pod mój dom
w bolesnej kosa pieśni
i nie nie nadawaj imion
nienarodzonym snom
a gdy płacząca wierzba
zakryje nasze oczy
zieloną wiosny mgłą
wróć jakby czas nie istniał
pod skaleczony dąb
i zabierz mnie jak dawniej
na konwaliowe ścieżki
4 May 2017, 11:39
Bardzo Wam dziękuję za tyle ciepłych słów, w taki zimny ranek w sam raz;))
Panowie, ja sama mu zazdroszczę czasami;)
Miłego dnia i reszty tygodnia:)
30 April 2017, 21:57
Ja też zazdroszczę i aż z tej zazdrości posadzę nowy dąb, przy którym będę na Ciebie czekać.
A tymczasem, znów w zachwyt mnie wprawiłaś Madame.
I jednak zdołałaś usprawiedliwiać dni nieobecności :)
Dziękuję.
Dobrej nocy i błękitnych snów :)
30 April 2017, 13:36
"Skaleczony dąb" - tak bardzo trafia w serce...
Nigdy nie rezygnuj z pisania.
Świat by wiele na tym stracił.
Pozdrawiam Cię niedzielnie.30 April 2017, 08:52
Świetny. Ostatni wers pierwszej zwrotki mnie zachwycił najmocniej
pozostałe dotrzymywały mu kroku
jakby były z tej samej melodii.
Pozdrawiam.
Udanego weekendu;)