Apogeum

Kiedy świt pozwoli wejść w swe wnętrze
A noc załapie się na poranny autobus
Dnia tego pojmę serce gotowe na implozję
Wtedy zrozumiem czemu kwiaty więdną
A miłość nie zostaje na gorącą kawę
Lecz wygładza zmarszczki wstydliwej pościeli
Znika za drzwiami zamkniętymi na oścież
Przez które nie można już się prześlizgnąć
Na grzbiecie spóźnionego słowa kocham...

2004