Wtedy wiem

Kiedy patrzę na Ciebie, dziewczyno,
Okruch słońca w potłuczonym szkle,
Widzę chleb pachnący i wino,
I przejrzystą, gorącą widzę łzę.
Gdy dotykam, kochana, Twojej dłoni,
Aksamitnej, twardej życia szkołą,
Choć jej drżenie spłoszone chwilę płonie,
Zwykła czułość gładzi przecież czoło.
W końcu motyl cichych ust otula skroń
I dwa drzewa różnych losów spina snem.
Wtedy właśnie wiem, znajduję wreszcie dom
I ten dom pokocham, właśnie wtedy wiem.

Quid Quidem