Oj czekam, czekam… Na szczęście pojawiają się pojedyncze promienie słońca. Smutek hartuje moją duszę, pisanie pomaga przetrwać.

Czas będzie pewnie najlepszym lekarstwem.

Do miłego :)

smutny... ale z nadzieją w tle i to jest najważniejsze

słońce wzejdzie daj mu tylko troszkę czasu

pozdrawiam ciepło

To prawda, mroczno u mnie ostatnio... ale czekam na wiosnę. Miło, że zajrzałaś. Pozdrawiam serdecznie :)

Smutno tutaj... ale jest iskierka, wciąż czekasz, to piękne. Człowiek to niezrozumiała maszyna... :) Mam nadzieję, że nadejdzie to Twoje lepsze jutro i tego Ci życzę. :) miłego