Ludzi zagubienie, czyli epitafium dla niespełnionych marzeń

Każdy człowiek
Widzi inne barwy, gdy
Patrzy w lustro, lub na kroplę farby.
Co z tego? To dowodzi tylko naszej odmienności,
Jako nadrzędnej cechy ludzkości.

Każdy człowiek,
Myśląc że jest twardy,
Jak ta góra i pełen pogardy
Patrzy na współbraci
Śniąc o tych których stracił.

Jesteś człowiekiem.
Wzorem dla gawiedzi.
Czemu reagujesz pogardliwym skrzekiem
Na marzenia wszystkich dzieci?

Zatańcz, zatańcz z nami.
Tak, zatańczę. Lecz cóż to?
Nie ruszasz nogami... Zostaw więc już to!

Przeszłość powinna iść po własnej drodze.
Lecz nie potrafimy dać jej wolności
Wycieńczeni srodze,
Pozbawieni miłości.

Idź, idź dalej, gdy
Zewsząd otacza cię srebrzyste miasto.
Nie bój się tej prawdy
Jak dzielenia miłości przez sto
Tysięcy wspólnych chwil
Na twej drodze życia...
Drodze tysiąca mil...
A każda jej odnoga prowadzi w inny wszechświat,
Tam, gdzie ukochani nie powiedzą "Szach mat",
Myśląc o uczuciach żywionych do ciebie.
Spotkajmy się kiedyś pośród gwiazd na niebie.