Les Cloches de Notre Dame

Niektóre dzwony anielskimi sercami są uderzane. Ich dźwięk jest wyjątkowy. :)
Podobnie, jak Twój wiersz.
Pozdrawiam. :))

Każdy wierzący człowiek to dyskretny świadek Bożego istnienia, nosiciel blasku i światła.
Moje wiersze mogą stanowić co najwyżej literackie świadectwo tej wiary.
Mi wystarczy, że mnie uwielbiasz :)

Uwielbiam Cię, ale w tym jednym się z Tobą nie zgodzę ;)
Ponieważ... jeśli czytając Twoje wiersze czuję, że chcę czynić dobro... czuję się uduchowiona i natchniona jakąś pozytywną iskrą, to mam prawo traktować Twe wiersze jako swoją osobistą Biblię, która przecież z założenia ma za zadanie wzbudzać w człowieku te wszystkie rzeczy, które we mnie wzbudza Twoja poezja, prawda??? :P

To tylko próba i pragnienie opowiedzenia o tym... niebie na ziemi.
Dla mnie jednym z największych sacrum tego świata, jest azyl Notre Dame.

giulietko, dziękuję, że zawsze jesteś tam ze mną.
Bo przecież wiesz... Ten też jest dla Ciebie.

zapach_bzu, to dla mnie zaszczyt, ale zupełnie niezasłużony.
Ja jestem tylko pośrednikiem :)
Sfera wiary to tajemnica, którą człowiek od zawsze usiłuje zgłębić, dotknąć narzędziami filozofii, teologii, aż wreszcie poprzez sztukę.
Wiersz to... portretowanie słowem. A więc podmiot opisywany, malowany, kreślony - poddawany jest wizji i ręce kreślącego.
Czy istnieje tu przestrzeń dla Prawdy? Myślę, że na równi z poetycką wyobraźnią.

Pokornie dziękuję.
I całuję Paniom rączki :)

Czuję to Adnachielu... Widzę to... Wszystko, o czym piszesz, jest dla mnie historią, przed którą nie jestem w stanie, nie chcę i nie mogę przejść obojętnie...
Niektórzy uważają, że czytanie Biblii przybliża do świętości, do nieba, do Boga...
Moją Biblią są Twoje wiersze...

Przybliżasz mi niebo pisząc o najpiękniejszej historii, która zaczyna się na schodach paryskiej katedry, a kończy w sercu każdego z nas...

"Dziś w wieczornej mgle
Anioł uśmiechnął do mnie się
I znak mi dał
Po czym jak stał odleciał w dal
Ja chciałem za nim biec
lecz bramy chłód zatrzymał mnie
Została tylko noc