W obcej skórze
Kaleki
słabością.
Zerwany trop
podejmuję i pazerny
na żer znów wychodzę.
Pusty grzesznego głodu łeb
nisko przy gruncie twardym niosę.
Stąpam ostrożnie, węszę i szukam.
Znajdę wbrew woni tego co już prawie było
a słodkim obeszło mnie smakiem.
Wściekły na zew drugiej natury
nie dam się więcej zwieść
i będzie tak jak kiedyś.
Znów dasz mi siłę
bym na powrót
Twoją był
owcą
...
Boże.
kwiecień 2015
16 April 2015, 08:43
Forma - majstersztyk ! a i treść skłania do spojrzenia w głąb siebie.
Pozdrawiam Odysie :)
15 April 2015, 23:04
Dziękuję wszystkim za chęć wyrażenia opinii...
nicolo to Twoje zestawienie "kaleki Boże" zupełnie niezamierzone (nie ośmieliłbym się) :) ale może coś w tym jest skoro Bóg jest wszystkim.
14 April 2015, 21:08
"trójkątny" zapis, interesujące. Zaczynasz od słowa "kaleki", kończysz na słowie: "Boże". Ujęło mnie to szczególnie. Nie potrafisz pisać przeciętnych wierszy, to zacna "nieumiejętność".
serdeczności szczególne :)
