Już trwoga się zmienia w euforię,
ze szczęścia się ponieść nie mogę,
gdyż widmo odeszło złe moje,
wtem dziś opuściło mą drogę.

Żal z serca też zniknął tak jakoś
i wstecz patrzeć nie mam zamiaru,
w przód tylko by ścieżką iść taką
by wrota omijać koszmarów.

Czas skończył się mej poniewierki,
dziś czuję, że lepszy już nastał,
gdzie mogę być trzeźwy na wieki
z mą piękną, kochaną niewiastą.

Dziękuję dziś wszystkim tym ludziom,
co w chwilach mnie ciężkich wspierali
a ci co życzyli mi śmierci
niech znikną na zawsze w oddali.